Jeden jest los wszystkich, czyli komentarz Cienia do Księgi Koheleta (rozdział 3)

Trwa Wielki Post. Taki sam był rok temu, a mimo to nie był to ten sam Wielki Post. Choćbyśmy nie wiem, jak bardzo chcieli, ten czas przeminie, po nim następny przyjdzie. Na kolejny Wielki Post przyjdzie nam czekać niemal rok. Ale zapewne przyjdzie. Pod warunkiem, że do tego czasu w proch się nie zmienimy (por. Koh 3,20), znów przyjdzie dla nas taki podobny czas (3,15).

Żaden chyba fragment tej Księgi nie będzie lepiej zrozumiany i nie jest trafniejszym komentarzem do Wielkiego Postu. I żaden nie czyni Koheleta tak istotnym w czasie Wielkiego Przygotowania na naszą Paschę.

Jest czas płaczu i czas śmiechu,
Jest czas siania i czas zbierania,
Jest czas szukania i czas tracenia.

Żaden inny czas, jak Wielki Post nie daje nam dzisiaj lepiej zrozumieć, o co w ogóle chodziło Koheletowi. Więcej - o co chodziło Duchowi Świętemu, kiedy pomógł najpierw temu Mędrcowi, a później kolejnym ludziom uczynić z Księgi Koheleta element Korpusu Pisma Świętego. I jako taki element zachować.

Żaden inny czas nie da nam lepiej zrozumieć tajemnicy ludzkich wysiłków, które człowiek podejmuje i o których pisze Mędrzec. One są Bożym darem dla człowieka, źródłem wspólnej radości Boga i człowieka, Jego stworzenia (3,10-13).

dał im [ludziom] nawet wyobrażenie o dziejach świata


Nawet wyobrażenie o dziejach świata. Obok tego, że pozwolił i żyć w dobrym, stworzonym przez siebie świecie, dał im mądrość do poznawania tego świata. Ale też więcej - dał człowiekowi wgląd w swe Tajemnice, w zamysł, jaki On, Bóg, ma dla tego świata. Dla mnie nie do pojęcia. Kosmos po prostu!

Zarówno sprawiedliwego, jak i bezbożnego będzie sądził Bóg


W tym rozdziale nie pada już tak często maksyma Koheleta. Vanitas vanitatum wzięte zostaje niejako w nawias. Oto mamy klucz do nadziei nad przywróceniem sensu temu światu. Fakt, widzimy niesprawiedliwość, nieprawość, bezbożność i zbrodnię. Widzimy pychę tego życia, zwyciężającą nad szlachetnymi i pobożnymi. Widzimy męczenników, widzimy i ich oprawców. Jedni w grobach, drudzy w złocie i w telewizji.

Zarówno sprawiedliwego, jak i bezbożnego będzie sądził Bóg


Bóg daje życie, Bóg też je z powrotem przyjmie (por. Koh 12,7). I Tylko On jest w stanie wyrównać kredyty i niesprawiedliwość międzyludzką, którą tu na ziemi zaciągamy. I po co jest zatem Wielki Post? Żeby nam, ludziom, dać szansę na poprawę, na naprawę tego cośmy sami napsuli. Bo jeżeli w tym życiu nie zdążymy, to Bóg upomni się o nas i trafimy tam, gdzie jest płacz i zgrzytanie zębów, i nie wyjdziemy stamtąd, dopóki nie zwrócimy ostatniego grosza.

Wykorzystaj, Drogi Czytelniku, ten czas, który jest Tobie dany.
Owocnego Wielkiego Postu!
Nawrócenia!

A tutaj poprzednie rozdziały
Wstęp
Rozdział I
Rozdział II

Przeczytaj też

Co Jezus dzisiaj wyrzuca z mojej świątyni?

Obraz
Świątynia. Można wyobrazić sobie tłumy ściągające do miejsca najświętszego dla Izraela, na Świętą Górę. Wszyscy szli do Domu Przebywania Jahwe, aby Jemu oddać pokłon. Między nimi nagle zaczyna się jakieś zamieszenie. Mężczyzna zaczyna wywracać stoły, po kamiennej posadzce turlają się monety, w powietrze ulatują wydostane z klatek ptaki, ludzie zaczynają krzyczeć. Kiedy biernie przyglądamy się zamieszaniu, mało mnie nas to dotyczy. Ale w pewnym momencie ktoś podbiega i wyrzuca nagle wszystko, co dla nas było ważne. Jezus, który robi porządek. Nie zawsze takiego Jezusa akceptujemy, nie zawsze takiego Jezusa chcemy przyjąć. Kiedy chodzi o innych, kiedy innym robi porządek, innych nazywa "plemieniem żmijowym", albo innym wywraca stoły, wtedy jest ok. Ale kiedy nam robi porządek... sprawa się komplikuje. Jezus ze sprawami, które nie pasują do świętego miejsca, nie dyskutuje. Nie prowadzi dyskusji, nie polemizuje. Wyrzuca to, co przeszkadza człowiekowi w jego relacji z Bogi
Czytaj więcej

Mimo zamkniętych drzwi i ludzkich obaw

Obraz
#obrazy Słowa Photo by  Rosie Kerr  on  Unsplash J 20, 19-31 Popatrzmy na tą scenę. Zamknięte drzwi. I grupka dość zagubionych mężczyzn, mających przynajmniej trzy poważne problemy. * problem pierwszy: ryzyko śmierci Wydaje się, że to najpoważniejsze ze zmartwień Apostołów. Jako uczniowie ukrzyżowanego za herezję Mistrza mają nad sobą realną groźbę ukamienowania. Dotychczas chronił ich autorytet Jezusa z Nazaretu, ale teraz, kiedy Pan odszedł, kto się za nimi wstawi? * problem drugi: Jezus żyje! Tak: zdaje się, że Apostołowie nie przyjęli plotek o Zmartwychwstaniu z wielkim optymizmem. Nie tylko, że nie mieściło się to w ich rybaczych i celniczych głowach. Nie tylko budziło w nich zgrzyt to, że ktoś może powstać z martwych sam z siebie. Mieli prawi być z innego powodu mocno zasmuceni. Gdyby dotrzymali słowa, gdyby byli wzorowymi uczniami, postąpili zgodnie z przysięgą - wszystko było by "cacy". Problem jednak jest taki, że wszyscy są zdrajcami. I spotkanie z Jezusem wcale nie
Czytaj więcej

Co to są "czcze rzeczy"?, czyli o Drugim Prawie z Dekalogu

Obraz
Minęły wakacje, a od października zaczyna się Rok Wiary. Postanowiłem przygotować coś więcej o sprawach, o których sam zapominam. Zaczniemy od dekalogu. Spodziewajcie się serialu pod tak brzmiącym tytułem... Bóg swojemu ludowi objawił swoje imię. Wydaje się nam to pewną oczywistością, jednakże kiedy uświadomimy sobie, co to znaczy "znać imię", zmienia to troszkę nasz spojrzenie na tą sprawę. Znać imię  to znaczy znać osobę. Znać imię  to znaczy mieć prawo do tej osoby się zwracać - mówić, prosić, żądać. Ale tez obrazić. Imię wyraża całą osobę. Stąd w Starym Testamencie imiona bardzo szanowano. IMIĘ = KIM JESTEŚ Kiedy wzywasz Bożego Imienia? Jak wzywasz Boga? Jakim językiem do Boga się zwracasz? Jaka jest Twoja postawa na modlitwie? Nie będziesz imienia Bożego wzywał do czczych rzeczy Dawne katechizmy formułowały to przykazanie właśnie w ten sposób. Bóg, który Izraelowi oddaje swoje Imię domaga się szacunku dla Tego Imienia. Izraelici będą je tak szanowali, że wreszc
Czytaj więcej

Czasem trzeba rozsypać świat

Obraz
Photo by David Hawkes on Unsplash Obrazy Słowa J 2,13-25 Bywa, że świątynie są zrujnowane. Poświęcona ziemia oraz sprawowany kult nie gwarantuje wiecznego blasku. To samo dzieje się w odniesieniu do świątyni, jaką jest nasze życie. 1. Boimy się, że nasz świat runie To lekcja bardzo na czasie. Żyjemy w lęku, że to, co wcześniej znaliśmy już nigdy nie wróci. Świat na naszych oczach się zmienia, boimy się, że zmieni się tak, że odechce nam się tu być. Kiedy faryzeusze patrzą na znak mesjański, Jezusa, który czuje się w świątyni jak u siebie, a tak zachować się mógł jedynie Mesjasz, zadają pytanie, dotyczące swojej przeszłości i przyszłości. Owszem, zburzysz nasz świat, ten który budowaliśmy z takim mozołem, ale co przyjdzie później? 2. Jezus obala przyzwyczajenia, które są "nie w porządku" Bóg ustanowił konkretny porządek. W skrócie: "Bogu, co boskie, cesarzowi, co cesarskie". Mamy przestrzeń dla Boga, dla żony/męża, dla dzieci, dla pracodawcy. Nikt nie powie, że prac
Czytaj więcej